Η προσπάθεια υποβιβασμού, σπίλωσης και εκτίναξης λάσπης με ad hominem χαρακτηρισμούς της μαθητικής κινητοποίησης για την Μακεδονία, δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Αντίθετα, είναι πάγια πρακτική των Μαρξιστών.
Στις αρχές του 2018, χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη υπέρ της ιστορικής ελληνικότητας της Μακεδονίας, διαμαρτυρόμενοι για την ήδη διαφαινόμενη πολιτική της κυβέρνησης. Οι συγκεντρώσεις αυτές, αναμφισβήτητα ήταν γεγονότα με τεράστια μαζικότητα αλλά και αποδοχή, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων όχι μόνο δεν επιθυμεί την ονομασία «Μακεδονία» ή παράγωγα αυτής ως αναγνωριστικό του γειτονικού κρατιδίου, αλλά και εναντιώνεται στην ίδια τη συμφωνία των Πρεσπών.
Ωστόσο, παρά την μαζικότητα και την αποδοχή, η αντιμετώπιση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κάθε άλλο παρά συγκαταβατική ήταν. Το αντίθετο μάλιστα. Εκείνη την περίοδο υπήρξαν πολλές αντιδράσεις, οι οποίες στο σύνολό τους είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: την ad hominem επιχειρηματολογία (φασίστες, ναζί, πατριδοκάπηλοι, κλπ.). Ενδεικτικά παραθέτουμε την συλλήβδην καταδίκαση του κ. Καρανίκα κατηγορώντας τους συμμετέχοντες στα συλλαλητήρια ως φασίστες, τις δηλώσεις περί «πρέζας εθνικισμού» του κ. Σέλτσα, την άποψη του κ. Κατρούγκαλου πως όσοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις είναι ακραίοι και εθνικιστές, καθώς και την επίσημη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς, δεν υπήρξαν και οι υποτιθέμενες «αντισυστημικές» αντιδράσεις από τον Ρουβίκωνα, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την ευθυγράμμιση της μαρξιστικής κυβέρνησης και του παρακράτους.
Φυσικά, η συγκεκριμένη τακτική δεν αποτελεί καινοτόμο πρακτική. Αντιθέτως, όλα τα κολλεκτιβιστικά ιδεολογήματα χρησιμοποιούν αυτού του είδους την συναισθηματική ρητορική – για οποιοδήποτε ζήτημα δεν συμβαδίζει με το δικό τους αφήγημα. Ας θυμηθούμε την λυσσώδη αντίδραση στην επιστολή των οδηγών του ΟΑΣΘ, η οποία κατακρίθηκε ως «ρατσιστική» τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την πλειοψηφία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, με τη βοήθεια της τακτικής του cherry picking (επιλεκτικής επιχειρηματολογίας). Συγκεκριμένα, όλη η επικοινωνιακή προσπάθεια τότε επικεντρώθηκε στην «ιδιαίτερη σχέση των προσφύγων με την υγιεινή λόγω κουλτούρας», ενώ την ίδια στιγμή αποσιωπήθηκαν ύπουλα οι σημαντικές καταγγελίες των οδηγών για περιστατικά σεξουαλικών παρενοχλήσεων, προπηλακισμών και παραβατικότητας.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η αντίδραση στις πρόσφατες, εντυπωσιακές μαθητικές κινητοποιήσεις, ήταν ακριβώς η ίδια. Είναι εξαιρετικά εύκολο να κατανοήσει κανείς πως χρησιμοποιείται ακριβώς η ίδια ρητορική και τακτική, με σκοπό τον υποβιβασμό και τη σπίλωση της συγκεκριμένης κινητοποίησης. Μάλιστα, η συστημική αντιμετώπιση ήταν ακόμη αντιδραστικότερη: αποβολές και απειλές μαθητών στα σχολεία, καθηγητές που προσπαθούσαν να σταματήσουν βιαίως την κατάληψη, αντισυγκεντρώσεις από την υποτιθέμενη αυθόρμητη «μαθητική νεολαία».
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε αυτό το σημείο, είναι να θυμηθούμε την αντίστοιχη αντίδραση της κυβέρνησης, όταν πρόσφατα μια ομάδα αποτελούμενη από φοιτητές και μαθητές εισέβαλλε στο Υπουργείο Παιδείας. Ναι, σωστά μαντέψατε: τότε δεν υπήρξαν ούτε «φασίστες», ούτε «ναζί», ούτε τίποτα από αυτά τα τραγελαφικά, παρά το γεγονός πως σε αυτό το συμβάν έγινε χρήση βίας εκ μέρους του πλήθους – και ο λόγος είναι προφανής: το μαρξιστικό υπόβαθρο της συγκεκριμένης κινητοποίησης.
Γίνεται απόλυτα κατανοητό και στην περίπτωση των μαθητικών κινητοποιήσεων για την Μακεδονία, λοιπόν, πως οποιαδήποτε αντίδραση με πατριωτικό πρόσημο αποτελεί ουσιαστικό ιδεολογικό αντίπαλο για τους μαρξιστές και κατά συνέπεια αντιμετωπίζεται με την ίδια, συγκεκριμένη τακτική: εκτόξευση λάσπης, συναισθηματικά επιχειρήματα, ad hominem χαρακτηρισμοί.
ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΟΣ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΤΗΣ 